‘Wat men niet ziet, is er ook niet’
Vanaf de eerste stappen in de operatieve fractuurbehandeling heeft het traditionele perspectief van de Röntgenfoto –letter en figuurlijk- ons kijken naar, en denken over, botbreuken grotendeels bepaald.

In de laatste decennia is ons perspectief door modernere digitale beeldvormende technologie veelzijdiger en nauwkeuriger geworden. We zijn op meer en andere zaken gaan letten en hebben behandelingen en ingrepen -waar nodig- aangepast.

In de beoordeling van tibiaplateau fracturen zijn de traditionele AO en Schatzker classificaties het afgelopen decennium door Luo et al., Shanghai, met succes vervangen door een preciezere, op CT-scans en 3D reconstructies gebaseerde “Three Column Classification”.

Hoekstra et al., Leuven, hebben vervolgens aangetoond dat met name de posterieure fracturen nog verbeteringspotentieel hebben met betrekking tot de functionele eindresultaten van de behandeling voor de patiënt.

‘Nieuw perspectief, nieuwe kansen, vraagt om nieuw gereedschap’
Om dat potentieel te kunnen benutten is door Hoekstra de oorspronkelijke classificatie aangepast en middels verschillende studies gevalideerd:

Daarnaast heeft hij –in samenwerking met het Zwitserse 7SMedical – een nog ontbrekende plaat ontwikkeld om de fracturen van de complete posterieure kolom met één afsteunplaat te kunnen fixeren via een posterieure chirurgische benadering: De Wave Posterieure Proximale Tibia Plaat: